balkon!

en mahrem anılarımı paylaştım

duymak istediklerimi

seninse duymak istemediklerini

saatlerce haykırdım..

denizin aksine ormana bakıyordu evim

yemyeşil bir gökyüzüne bakar gibi

nefesimi tutup izledim...

seni görmeye çalıştım

belki bir dal kenarından yüzünü görürdüm...

akşamüstleri güneş sırtı dönük batar evime

ama kuşlar yuvasına döner ya

ordan anlamaya başlarım...

çıplak ayaklarımla gezinirim...

güzel bir sese uyanıp koşarım bazen

an olur sepetin içinde hayallerimi yollarım...

ne yıldızlar kaydırdık gökyüzünden

ne dilekler tuttuk seninle birlikte...

bir kuşun kanadında birleştik bazen

yaz olduğunda sere serpe uzandım kollarına

tüm yakıcılığı gideren sığınak gibi

soğuk bi o kadar da içten

ne yaşlar eskittik...

ne insanlar bıraktık ardımızda...

bir kış gününde kar taneleri biriktirdin koynunda

ben severim ya..

duymuş gibi sakladın onları.

annemin çiçekleri bile sana emanetti...

neler biriktirdin kesende...

bazen bir çocuğun anne diye haykırışı,

bazen bir annenin özlemi...

bizden ne çok şey taşırsın sen...

hani taş diyip geçerler ya

bilirler mi acaba taşın hasretini...

duymaya çalışırlar mı seninde kalbini

ben duyarım seni her nefesinde.

başımı yaslar dinlerim yavaştan

ilk başta soğuğun yanağımı ürpertir ya

sonra ılıklaşır kanın kaynar

işte o zaman duyarım ben seni..

evet bir balkondu en yakın arkadaşım...

nefessizliğimi gideren,

mavi brandalı bir balkondu o.