bir ninjanın kucak dolusu anılarından

bu nası güzel bir duygudur bazıları iğrenebilir ama bi yerden geçerken küçüklüğünden bu yana duyduğum tezek kokusu bile beni mutlu edebiliyor....
çocukluğumdan bu yana bisikletimle o hacıvelideki evin önünden geçiyorum.hep aynı koku. hayatım değişti,ben,çevremdeki insanlar hatta o damdaki inekler bile... çoğu şey değişirken onun inatla bu kafa tutan kokusu beni pek bi mutlu etmekte.
az ilerisinde kayalıklarda oturuyorum. tam bizim büfenin orda tabi artık bizim değil.elimdeki çakıyla güya ninja işte karate kit falan etkilenip böle ordaki sopalardan yapmaya çalışırdım üzerine japonca adı altında bişiler kazırdım.tabi bu iş özenle ve gizlice yapılırdı...
sopamla dağa çıkıp garip haraketler yapardım.
ormanın içindeki tuvalette bekleyip para kazanırdım.
bizimkilerden gizli büfeden dondurma kola birde meşhur krispy cipslerinden aşırıp ormandaki çalılıklarda bazende tam şu an oturduğum yerde götürürdüm keyfle.
ormanın içinde tahta evde yaşayan yaşlı çiftin evine giderdim dedem falan yok diye onlara çok bağlanmıştım.oraya giderken yolda sopamla birlikte savaşırdım.ısırganlar hep dalardı bacağımı.
annemden gizli denize girerdim ardından yakalanırdım.
dizlerim paramparçaydı ve bundan gurur duyardım çünkü ben bir ninjaydım ve elbette yaralanabilirdik savaşımızda!!!
babamın 3 tekerlekli bisikletiyle eve dönerdik. onun önünde kocaman bir sepette denmez ama sepet görünümlü koca bir alanı vardı.babam yaptırmıştı.genelde orda uyuyakalırdım bazende bi ağaç altında sızardım.
satılmayan dondurmalar kışın eve kalırdı ve bu nedenle satılsın istemezdim...
daha yazsam sayfalar yetmez. eminim herkesin bi kucak dolusu mutlu olduğu an vardır. umarım hala devam ediyordur mutluluğunuz. ben hala mutluyum tabi ninja bir çocuğun mutluluğu bi ayrı ona paha biçmek imkansız...
bu arada o zamanlar kırmızı beyaz bmx 2000 bisikletim vardı bi sürahi para verdik biz ona hee bunu yazmasam olmazdı.
bunlardan size ne tabii ama burası benim blogum ve ben sizinle bazen en kucak dolusu şeylerimi paylaşmayı seviyorum.