mantık derler!

mantık diyip durduğumuz
sadece kendimizde kullanamadığımız olgu.
düşünmemi engelleyemiyor mantığım...
başkalarında senin yüzünü aramak,
tanıdık bir kokuda istemsizce içine çekmek,
seni andıran herşey daha da ortaya çıkıyor.
olmama ihtimali artık ihtimalinde varolmayışı
seni unutmamı sağlayamıyor.
sadece alışıyorum herhalde
sensiz seninle yaşamayı öğreniyorum.
gerçi küçücük bir dokunuşta
devrilecek olan alışkanlığım kendini gizlemiyor.
ruhumu teslim edecek kadar korkarken bile...
aklımdan geçenler arasındaysan,
nası engel olabilir mantığım buna
sadece kendimi aciz hissetmem
onun devamlı içimde yankılanan sesi.
yeni bir hikaye kurmak için hem geç hem erken.
ondan çevirip çevirip seni okuyorum...
her sayfada ruhumun kayboluşunu izlesemde,
mantığım yine kafası esmiş gitmiş engel olamıyorum.