sağında ara

zemin katta bi ev...

penceresinden insan ayakları görünen,

yerin dibine inşa edilmiş bi cennet.

adımları mavi sardunyaların karşıladığı,

köşeden denizi görebilen...

duvarlarına hergün senden,benden

bazen bizden bişeyler yazdığım oluyor...

koltuğu birlikte kaldırıyoruz.

kitaplar için bikaç raf

yerlerdeki teneke kutularda

hayallerin gizli olduğu...

çizgi romanların sayfalarının açık bırakıldığı

dev kahramanları olan bir ev.

şarkılarını dinliyorum uzun zamandır...

sokak lambası benim evime tavandan vuruyor...

ilk önce bakkalın kaldırımını

sonra odamı aydınlatıyor...

o ışık süzmesiyle geliyorsun,

hayaleti oluyorsun evimin.

saatlerin hızına yetişilmeyen ,

zamanın isimsiz oyunlarına şahit oluyoru(m)z...

sağ tarafımda hissediyorum seni

tüm solda olan kalplerin inadına

sağıma geçiyorsun oradan seviyorsun beni.

sen beni bilmezsin

belki bende seni...

tanımak yabancılaşmak gibi.

tanıdıkça uzaklaşıyor insan.

başta kenetlendiğini sanıyorsun,

sımsıkı sarılmaktan öteye gidip

birden boşluğa bırakıyorsun

ya kendini en çok onu...

ondan tanışmadığımıza seviniyorum

mutluluğun duvardaki gölge oyununda

maceranın en heyecanlı sayfasının

kayboluşu gibi bilinmeyen

ama merakla beklenen bir oyun gibi...

işte dünyanın öyle bir yerinde

ışık süzmesiyle hikayeler yazıyorum

cümlenin en basit haliyle

sana,bana en çok bize...

içinden bişeyler bulabilirsin kendine

belki bende bulmuşumdur

sağımda atıyor benim kalbim

cümleler değil şizofren olan bendim

Aşk 'a gider açılan her cümle

neye kime göre aşk

belkide bir vazoya yazdım

bazen bir şeytan'a

ya da sana yazdım

belkide hiç okumayacak olana

gözlerini kapat ve bul

bulutların ardında duran gerçek ben(i)

en çok ta kendini ...