Bahane !

Sana yazmak istediklerim bitmedi de

Kelimelerim bitiyor sanırım

Bahane olsun sildiklerime...

Zamanla alışıyorum seni düşünmemeye

Ama arada akıl en güzel oyunlarıyla çıkıyor karşıma

Ödüle seni koyuyor...

Zihnimde bir an olsun unuttuğum yüzün

Elmacık kemiklerinden alnındaki damara kadar

En net haliyle gözlerimin önüne geliyor

Bazen bilerek yeniliyorum bu oyunlara

Özlemime bahane arıyorum...

Günahlardan,bedenimi kirleten düşüncelerden

Kurtulmak için boşlukları dolduruyorum

Nefes almaya vakit bulmadan koşuyorum

Ağzıma gelen o hem soğuk hem acımsı su

Artık yorulduğumun habercisi olsa da

Ciğerlerim tükenene kadar koşuyorum

Dizlerim dayanamıyor buna

Bırakıyor bedeni...

Yığılıyorum yere aniden

İşte o an yapıyor yine akıl oyununu

En olmadık yerde karşıma çıkarıp...

Akıl oyalansın istedim

Kendimi büyük evleri olan bir şehre attım

Ortasından mutluluk denizi geçiyor

Kış soğuğunda vapurun dışında

Bi sen bi ben...

Üşüyorum hem de uykum gelircesine

Yine de bi an olsun bırakmak istemiyorum hayalini.

Kulağıma çalınıyor bir kaç söz

Sevmiyorlar şehri...

Küçük kasabamı da sevmiyorlardı

Anlıyorum o zaman..

Sevmemek için bir şehri,

bazen bir insanı...

hep bahaneleri var

Acil bahane kavonozlarında saklanan..

İnsan doğarken bahanesiyle gelmişti zaten.

Kafamı çeviriyorum bakıyorum şehire

Seviyorum,sevmemeye bahane bulamıyorum

Ara ara anıyorum seni

Ara ara sevdiğimi hatırlıyorum

Unutmaya bahane bulamıyorum..

İşte o zaman kavanozun en dibine atıyorum seni

Gelmemene bahane olsun diye...