HIZ

birkaç insan oturup konuşuyoruz
kirlenmiş bedenler diyorlar
üstüne ağıza alınmayacak sözler
susuyorum uzun bi süre
konuşmanın gidişine üzülüyorum
insanların kafalarına üzülüyorum
bakıp bakıp kendime üzülüyorum
sevmeyecekler hiç
hatta sevemeyecekler
inanıyorlar temiz olduklarına
ya da kirlerin hiç arınmayacağına.
çemberin dışındaki herkes kirliydi
ama aynaya yansıyan insan
kendini hiç tarafsız göremedi
oturmuş konuşuyorlar
onu,bunu,şunu...
masada olmayan herkes dillendi aslında
ardından kötü sözleri örten iyi bir söz
''aslında iyi bir insan''
telafi ediyordu tüm kötü sözleri.
gökyüzü kızarıyor utancından
yutup sözümü.
camdan dışarıya bakıyorum
elimdeki rakı kadehini ağzıma götürüyorum
o sıra şişeye takılıyor gözüm
uzun uzun düşünüyorum...
anlıyorumki faydasız..
rakı bile yarılamışken şişeyi
hızına yetişmek zor
tükeniyor herşey tüm gücüyle.