gülümse

ağacın dalından süzülen güneş gibi

aydınlatıyorsun yüzümü

ama ısınamıyorum sıcağında

rüzgar daha kuvvetli,bedenimde dolaşıyor

saçlarım yerlerinden çıkacak gibiler

kaybolup karışacaklar gibi

ellerimi başıma götürüp durun dercesine

yerlerine sabitliyorum

sonra bakıyorum karşımdaki rüzgar gülüne

göz göze geliyoruz sanki

birden durup bakmaya başlıyor...

O an içim acıyor

bedenim kendini bırakıyor olduğu yere

nefes aldığımı farkediyorum

acınında ondan olduğu belli

uzun zamandır almadığım bir tat bu

içimden ağır ağır geçerken

tüm duvarları kırmaya başlıyor

duvarların sivri yerleri batıyor gırtlağıma

ağzıma kan kokusu geliyor

ama bu mutlu bir an

gökyüzünün maviliğini bastıran gün ışığı

rüzgarla dans etmeye başlıyor

ayakta izlenesi bir dans bu

gözleri kamaştıran bir parıltı

bu mutlu bir an...

uzun zaman sonra alınan ilk nefes

ağır ağır bulurken yerini

huzura kapıyı aralamış insan

süzül odamdan içeri sessizce

hem son hem ilk defaymış gibi

gülümse bize rüzgar gülü