salıncak

ağacın dalına kurulan salıncak
dev bir araba tekerleği...

tek bir arkadaşın bile olmadığı bu yerde,

sallanırken gökyüzüne kaldırdığım kafam

o zamandan bilirdi yalnızlığın kokusunu...

yüreğine hava doldurarak unutmak isterdi.

bulutların şekilleriyle arkadaşlıklar,

bazen dev kahramanlıklar ülkesi yaratırdı.

yıllar sanki o dev tekerlekte ileri geri geçmişti...

bir an gözlerimi kapamıştım

olanlar olmuştu gibi...

terketti herşey...

bırakmayan tek şey yalnızlıktı o gri günde

yerinde durup yaşlanan bir ağaç gibi

kıpırdamamıştım...

köklerim toprak altında devinirken,

acıların en büyüğünü yaşamıştım.

adım atıp gidememekti en korktuğum.

dizlerimin üstünde yürümeyi denerken

parçalanmıştı kahverengi pantolonum
kırmızımsı lekeleri annem çıkarabilir miydi?

ya da bir masal kahramanı olsam

sihirle kaybedebilir miydim sökükleri?

sen söyle bana bir umut olsa

kapıyı araladığımda

yüzüme ışık vurur muydu ?

sanki tüm acıların sonuymuş gibi

ölüm mü yoksa yaşam mı
beni daha çok mutlu ederdi

daha hızlı daha hızlı salla bulut

belki o zaman yanına gelip

bu yalnızlığı unutabilirdim...