mutlu bir gün ölmek için!

dün tesadüfen öyle güzel bir güne kendimizi bıraktıkki tadı,huzuru,mutluluğu aslında tarif etsemde edilemeyecek cinsten...

Abana'da gibi hissettim kendimi..gün batımı sanki İstanbula taşınmış gibiydi.etrafımdaki herkes aynı,uzun zaman görüşmesende muhabbet bile kaldığın yerinden devam ediyorsa gerçek yakınlık bu.oturup uzun uzun konuştuktan sonra susup sanki hep aynı yerdeymişiz gibi başka işlerle uğraşmamız.ardından toplanıp rakı muhabbetiyle gecenin vuruşunu yapmamız herşey kaldığı yerden devam.istanbul sıcağının yüzüne çarptığımız buzdan bir el gibi.ferahlatıcı!

bir kadın ve bir adam öylesine güzellerki onlara bakmaya doyamadığım anlar var.

hayatımıza öylesine çok insan giriyorki ama bazıları var yerlerine öyle sabitlemişizki onları hissedemediğimizde asıl yalnızlık çekiyoruz onca kalabalığın içinde yalnız kalınan anlar işte sabitlediğimiz insanların yokluğu aslında.bu insanlarla yanyana geldiğinde öyle bir kalabalık hissediyorsunki o hayatındaki boşluklar onlara aitmiş.işte dünde aynen böyle bir gündü eksiklik giderilip mutluluk kaldığı yerden oturdu masanın baş köşesine!ben sevdiğini ağız dolusu söyleyebilen insanlardan değilim.genellikle soğuk olarak nitelendirilirimde ama burdan duymasalarda sesleniyorum arada.herkese soğuk değilim siz izleyicilerim şahitsiniz:)

ayaklarım yerinden kesiliyor ruhuma iyi gelen insanları gördüğümde!