dizimde ağlarken
kendime bakıyorum o an
ağlamamak için çabalıyorum
fakat kendime acıyorum.
saçlarımın bukleleriyle oynarken
uykuya dalıyorum çocuk gibi
her gece yıldız tutup
sonraki gece yerini kaybediyorum.
ucuz bir kazağın içinde
değerini biçemediğim ruhumu koruyorum
karanlık sokaklarda
yalnızlığın tedirginliğinde
adını geçiriyorum içimden
artık hissedemediğim insanlar
ayrıntılarını aklımda tutamadıklarım
bakıyorum yüzlerine
önemsiyorum sanıyorlar
gözlerim dalmış bilmiyorlar
konuşuyorlar soluksuz
hataları hep başkası yapıyor
dinliyorum...
bir iki cümle sarfediyorum
çekiliyorum içime..
biliyorum anlamayacaklar
anlattıklarımı duymuyorlar
konuştuklarına kaptırmışlar
doğruyu yanlışı bilememde
acıyorum kendime
sebebini kimseye söylemeden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder